Η αμφισβήτηση των παραδοχών έχει πολύ νόημα

Η αμφισβήτηση των παραδοχών έχει πολύ νόημα

Ήμουν πολύ κοντά στη γιαγιά μου, παρόλο που ζούσε έξι ώρες μακριά από την πόλη μου, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Μιλούσαμε τηλεφωνικά τις περισσότερες εβδομάδες και επισκεπτόμουν τακτικά. Ήμουν πολύ τυχερός που την είχα στη ζωή μου μέχρι τα 45 μου χρόνια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει φύγει εδώ και 10 χρόνια. Μου λείπει ακόμα.

Η Ναν ζούσε στο σπίτι, μόνη αλλά ικανοποιημένη, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Αγαπούσε τα κύπελλα γκαζόν, το διάβασμα, το περιστασιακό shandy και τα σκυλιά της. Ασχολήθηκε με την κοινότητά της, στην πραγματικότητα την έβρισκα συχνά στην μπροστινή αυλή της να μιλάει με έναν γείτονα ή έναν φίλο που περπατούσε και της άρεσε να ακούει ραδιόφωνο και να παρακολουθεί τις βραδινές ειδήσεις στην τηλεόραση.

Θυμάμαι μια περίοδο που τα ακουστικά της Ναν έπαιζαν και της προκαλούσαν θλίψη. Ήταν όλο και πιο δύσκολο να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο, οπότε είχα μια συνομιλία με τη θεία μου για το τι έπρεπε να γίνει για να βελτιωθεί η ακοή της Nan. 

Ουσιαστικά, έμαθα, θα απαιτούσε πολλά ταξίδια σε μια πολύ μεγαλύτερη πόλη 100 χιλιόμετρα μακριά για να δω ειδικούς που θα μπορούσαν να διορθώσουν το πρόβλημα και στη συνέχεια να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα. Η πρόγνωση ήταν καλή, αλλά θα χρειαζόταν λίγος χρόνος και προσπάθεια για να συμβεί.

Η θεία μου, ανησυχώντας για το ότι θα μπορούσε να κάνει όλα αυτά τα ταξίδια με τη Ναν, είπε ότι δεν είχε καταφέρει να ακούσει καλά για λίγο.

Ένας λόγος παραπάνω για να δράσω, σκέφτηκα.

Τότε η θεία μου είπε: "Είναι 90 ετών. Δεν χρειάζεται να ακούει πια και κάνω τα πάντα για εκείνη, ούτως ή άλλως».

Αιφνιδιάστηκα. Είχε παρθεί μια απόφαση εκείνη τη στιγμή, σαν να αποφασίζαμε να πετάξουμε κάποια παλιά ρούχα. Ήταν σαν οι ανάγκες της Ναν, τα δικαιώματά της, να ήταν άσχετα. Οι επιπτώσεις αυτού που είχε πει η θεία μου με χτύπησαν: η ταλαιπωρία της επίλυσης του προβλήματος υπερίσχυσε των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Nan. Δεν είχαμε καν ρωτήσει τη Ναν τι ήθελε .

Έκπληκτος, απάντησα: "Δεν νομίζω ότι έχουμε το δικαίωμα να το αποφασίσουμε αυτό. Η Nan αξίζει να ακούσει τόσο πολύ εσάς και εγώ. Αν δεν μπορείτε να την πάρετε στα ραντεβού, θα το κάνω».

Ήταν μια δύσκολη –και, μερικές φορές, ευαίσθητη– συζήτηση. Η θεία μου είχε πάντα το προβάδισμα στη λήψη αποφάσεων σχετικά με την ευημερία της Ναν. Ζούσε κοντά και έκανε μεγάλο μέρος της καθημερινής υποστήριξης της Ναν. Έζησα 500 χιλιόμετρα μακριά, οπότε σε πρακτικό επίπεδο ήταν απίθανο να είμαι αυτός που έκανε τα ταξίδια στους ειδικούς.

Ωστόσο, πίστευα ακράδαντα ότι ήταν ευθύνη μας να διορθώσουμε το πρόβλημα, όχι να προσποιηθούμε ότι δεν υπήρχε ή –ακριβέστερα– να υποθέσουμε ότι το να μπορούμε να ακούμε στα 90 μου χρόνια ήταν λιγότερο πολύτιμο.

Η θεία μου συνειδητοποίησε τη σημασία των όσων είχε πει. Συζητήσαμε τις επιλογές με τον Nan. Και στο τέλος, όλοι συμφωνήσαμε να κάνουμε τα ταξίδια.

Με τα ακουστικά της Nan να επιδιορθώνονται σύντομα, μπόρεσε και πάλι να συμμετάσχει σε συνομιλίες, να παρακολουθήσει τις βραδινές τηλεοπτικές ειδήσεις, να συνομιλήσει με τους γείτονές της και να απολαύσει τους ήχους της καθημερινής ζωής. Και, ευχάριστα για μένα, θα μπορούσε για άλλη μια φορά να μιλήσει για περισσότερο στο τηλέφωνο. Η ακοή της δεν ήταν ποτέ ξανά μεγάλη, αλλά ήταν καλύτερη, αρκετά ώστε να μπορεί να συνδεθεί και να εμπλακεί περισσότερο με τον κόσμο γύρω της.

Η εμπειρία της διαφύλαξης της ακοής της Ναν μου τόνισε πόσο εύκολα μπορούμε να ασκήσουμε δύναμη και επιρροή σε μεγαλύτερα, πιο απομονωμένα μέλη των οικογενειών μας – ανθρώπους που αγαπάμε και νοιαζόμαστε πολύ. Είδα πόσο εύκολα τα δικαιώματα ενός ηλικιωμένου μπορεί να αγνοηθεί, να απορριφθεί ή να διαβρωθεί, πόσο απλές και σκόπιμες αποφάσεις μπορούν να επηρεάσουν δραματικά την ποιότητα ζωής ενός άλλου ατόμου.

Μου θύμισε επίσης πόσο ευάλωτος μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς καθώς μεγαλώνουμε και πόσο σημαντικό είναι να έχουμε πολλαπλές, στενές σχέσεις που γνωρίζουν τη ζωή μας και πώς θέλουμε να ζήσουμε. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα είναι σε θέση να αμφισβητήσουν δυνητικά καταστροφικές αποφάσεις που λαμβάνονται από άλλους ανθρώπους που πιστεύουν ότι κάνουν το σωστό - ή που δεν σκέφτονται καθόλου καθαρά.

Η θεία μου έκανε ένα γρήγορο τηλεφώνημα που η 90χρονη μητέρα της δεν χρειαζόταν να ακούει πια. όλα τα ταξίδια πέρα δώθε στους ειδικούς μαζί της θα ήταν μια τεράστια ενόχληση, και για ποιο λόγο;

Για ποιο ακριβώς είναι το θέμα. Στην περίπτωση του Nan, η ικανότητα να ακούει σωστά. Αλλά κάτι περισσότερο από αυτό: η ικανότητα να συνομιλεί, να αλληλεπιδρά με άλλους, να παραμένει ενημερωμένη, να συμμετέχει στην τοπική της κοινότητα - εν ολίγοις, να συνεχίσει να ζει τη ζωή με τον τρόπο που ήθελε και να απολαμβάνει τα πράγματα που απολάμβανε.

Με έβαλε σε σκέψεις. Ποιες άλλες υποθέσεις κάνουμε τακτικά για τους ηλικιωμένους που είναι απλώς απορριπτικές, ξεκάθαρα λανθασμένες ή εντελώς επικίνδυνες;

Δημοσιεύτηκε από Άντριου Τζέιμς

Εάν εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε χρειάζεται βοήθεια για την αντιμετώπιση της κακοποίησης ηλικιωμένων, ξεκινήστε από compass.info ή καλέστε το 1800 ELDERHelp (1800 353 374).